*Justin* schreef op 14 maart 2016 11:46:
[...]
Je start nu een semantische discussie (of verdraaiing) over de term ‘zelfstandige asset’.
Sinds 2012 na het goede artikel van Jon Tjeng is er hier op het IEX forum al een duidelijk beeld dat je kaarten niet alleen moet zien als een fysiek product (een kaart op een memorystick bijvoorbeeld) maar als een set aan competenties, vaardigheden, processen en systemen. Dat noem ik even de “mapping operations” (operations = hoe je iets doet).
En die mapping operations zijn een asset. Van kaarten verandert immers 15% per jaar. Dus zie je de kaart als iets fysieks (een database) maar niet als een operatie, en beschik je ook niet over de operaties, dan is in theorie je product na 7 jaar "rendered useless".
Jon vatte het destijds zo samen:
uneasyempires.blogspot.nl/2012/10/why... As important as the map is the network of relationships behind it. What most people don't realise is that the majority of digital mapping isn't done with cars - its done by getting the underlying GIS data from thousands of government agencies, utility companies and transportation companies and integrating it together.
The hard bit about building a map isn't actually driving the roads - its about getting that data. It is noticeable that Google built out its US map much more quickly, because it could start with a core set of federal data rather than having to go to multiple providers. In contrast its build-out in Europe has been much slower as its been dealing with a much more fragmented market and much tougher regulator landscape. TomTom of course has had all these relationships for years, and this represents significant hidden value.
As important as the relations is the people. Again although TomTom has seen swingeing job cuts of late it still employs hundreds of experienced mapping experts. These guys don't simply grow on trees; to assemble a comparable outfit from scratch would take years. This represents a significant asset.
Finally there are is a raft of software and services which TomTom has built on top of Tele Atlas. In particular the database of Points of Information (PoIs - everything from service stations to restaurants and hotels), its Mapshare portal for crowdsourcing map updates, the routing algorithms to map out a journey and HD Traffic, its live traffic offering.
I think about it like this - just licencing the map is like buying an MP3 of the White Album. But acquiring TomTom is like acquiring the original score, with the Abbey Road studios thrown in to boot.
Een asset is een bezit. En dat hoeft geen fysiek product te zijn. Een asset kan ook een proces zijn, knowhow zijn, patenten zijn, marktkennis zijn.
Ik zeg dus zelf ook al sinds het artikel van Jon dat maps niet gezien moeten worden als een fysiek product (iets van een aantal gigabites op een memorystick of andere content drager) maar als een operatie. Want stel dat je alleen de map hebt en niet de operaties. En 15% van de wegen verandert per jaar. Dan heb je in theorie na 7 jaar een compleet waardeloos product.
Het gaat er dus o.a. om wie:
- de knowhow en patenten heeft
- de processen heeft om kaarten te onderhouden
- de juiste mensen heeft om kaarten te onderhouden
- de connecties heeft (zie link: duizenden gouvernementele bronnen en hoe gebruik je die?)
- de systemen en capaciteit heeft (terrabites aan data die dagelijks verwerkt worden)
- de slimme software heeft (machine learning, realtime maps platform)
- de data heeft (TomTom probes, Apple probes, community input (mapshare)
en data die van sensoren komt.
- de wereldwijde dekking heeft (voor een klant brengt het veel meerkosten mee als hij per land zou moeten zoeken naar lokale aanbieders met elk hun eigen content formaten)
- flexibiliteit in gebruik biedt (white label versus branded bijvoorbeeld, maar ook wel of geen plicht om bepaalde data te delen)
- de kwaliteitscontroles / waarborgen heeft die de auto industrie stelt. Onderdeel daarvan is dat bij iedere wijziging de bron herleidbaar is en ongedaan gemaakt kan worden (Google maps heeft bijvoorbeeld problemen met input die gebruikers zelf invoeren die niet door Google zelf gecontroleerd was)
En last but not least: de winnaar is degene die de beste combinatie heeft van kosten versus kwaliteit, flexibiliteit en waarborgen.
Een open street map heeft bijvoorbeeld nul kosten, maar ook geen waarborgen. Google heeft hoge kwaliteit, maar minder waarborgen en heeft ook minder flexibiliteit. De eindgebruiker krijgt geen toegang tot de ruwe data, dus mag ze niet zelf vormgeven, zelf POI filteren. Je krijgt de bestaande Google Maps tiles.